Dla wielu osób niesłyszących[b] język migowy [/b]jest podstawowym sposobem porozumiewania się. Początkowo język migowy był swoistym językiem tworzonym przez osoby głuchonieme, opartym wyłącznie na manualnej formie przekazu, z biegiem czasu uległ on modyfikacji ze względu na ingerencję osób słyszących. W języku migowym rozróżniamy dwa rodzaje znaków: [b]ideograficzne[/b] - to te znaki, które stanowią słownictwo migowe [b]daktylograficzne [/b]- znaki określające liczby i litery Nauka języka migowego i nauczenie się podstawowych znaków powinno pomóc w porozumiewaniu się osoby słyszącej z osobami niesłyszącymi, natomiast istnieje i inne przeszkody, które mogą utrudnić naszą komunikację, wśród których: poznanie tylko alfabetu i liczb, które w języku migowym spełniają tylko funkcję pomocniczą. Język migowy jest językiem odrębnym, posiadającym własną gramatykę, która polega na ustawieniu odpowiedniej konstrukcji zdań, natomiast posługując się językiem polskim uczymy się końcówek, a zarazem innego układu słów. Ostatnią przeszkodą w drodze do zrozumienia osoby z niepełnosprawnością słuchu jest przestrzeń. Miejsce, kierunek i sposób wykonania znaku może być nośnikiem dodatkowej informacji, których przekazanie w języku migowym jest o wiele trudniejsze. Podsumowując, pragnę podzielić się z Państwem kilkoma wskazówkami do posługiwania się językiem migowym: [ol] [li]Formułowanie prostych zdań - unikajmy słów mających podwójne znaczenie i używajmy te słowa, które są nam już znane w języku migowym[/li] [li]Unikanie pośpiechu w przekazaniu znaków - im lepiej zaprezentujemy wybrany przez nas znak, tym lepsza będzie komunikacja pomiędzy osobami[/li] [li]Wyraźna i spokojna wymowa i artykulacja - w tym odpowiednia mimika twarzy[/li] [/ol] Oleksandra Mykhailova Trener Pracy [i][size=2]Źródło: Język migowy w terapii, Bogdan Szczepankowski, Dorota Koncewicz, Wyższa szkoła pedagogiczna w Łodzi, 2008 rok.[/size][/i]